Blog #5: Meneer Harakiwi in crisis 2: ‘Blauwe handschoenen’

Vervolg van blog #4:

Meestal houd ik het op, maar deze crisis duurt te lang en ik zie geen andere mogelijkheid… Het is warm en ik ben samen met Maria van de thuiszorg bij de heer Harakiwi. Hij moet vandaag worden opgenomen op de Vlaardingenlaan vanwege algehele teloorgang en alcoholvergiftiging. Terwijl we druk bezig zijn moet ik hoognodig plassen.

Voorzichtig, met de mouw van mijn jas, duw ik de deurkruk van het toilet naar beneden. De geur waarschuwt me om niks aan te raken. De vloer plakt en in de pot ligt een hoop die er blijkbaar al een paar dagen in ligt. Bruine vegen op de muur en geen toiletpapier…
Ik bedenk plots: no way, dat ik met mijn broek half op mijn enkels hierboven ga hangen. De geur verstikt me en ik stap met zuiggeluidjes de toilet weer uit.

Meneer Harakiwi heeft inmiddels een schoon shirt aan en Maria is bezig om hem een broek aan te doen. Zij heeft blauwe handschoenen aan, van die dunne rubberen. Waarom vergeet ik die altijd?

”Wil jij in zijn slaapkamer kijken naar een extra broek en shirt om mee te nemen naar de kliniek?” vraagt Maria.
In de volle slaapkamer ligt de kleding verspreid over de grond. Zijn beddenlakens zien er smerig uit en boven de plek van zijn kussen zit een vettige gele vlek. Ik kijk in de kledingkast of daar nog wat schone kleren liggen. Op zijn nachtkastje liggen sigarettenresten en een lege fles wodka.

Maria komt de kamer binnen en laat haar armen zakken. Ze kijkt verbaasd. “Drie dagen geleden hadden we dit nog helemaal aan kant!” roept ze.
”Moet je kijken.” Ik wijs naar de vetvlek en het bed vol met vlekken en kruimels.
”Wat hebben we toch een aparte baan!”
We kijken elkaar aan en schieten in de lach, elke dag is weer een verassing.

Opeens kijkt Maria verschrikt: ze staat met haar rechtergymp in een vieze luier! Ik sla dubbel en vermoed dat de spanningen hun ontlading vinden.
”Potverdorie! Ik kom ogen tekort hier!” roept Maria.
”Nou, misschien is dat maar beter ook!” Nu staan bij haar ook de tranen van het lachen in haar ogen.

Ik benijd Maria niet. Ik mag de held spelen die de cliënt wegbrengt naar de kliniek voor een levensreddende opname. Ik regel alle zorg, maar Maria zorgt voor de basis; zij blijft langer in de woning om de boel weer leefbaar te maken voor als de cliënt thuiskomt. Blauwehandschoenenwerk. Ik voel zwaar respect voor haar. Het vervoer is er en met Peter, onze vaste chauffeur, sjouwen we meneer Harakiwi het busje in. Bij de eerste stap buiten haal ik een flinke teug frisse lucht naar binnen. Damn, wat een stank was dat. Ik ga naast de cliënt zitten, om hem heen hangt nog de verzuurde lucht. In de kliniek wordt hij gewassen en verzorgd. We voegen ons tussen het andere verkeer op de ring van Amsterdam. Weer iemand gered. Voor nu.

In verband met privacy zijn de namen en sommige situaties in deze blog gefingeerd.