Blog #14: Rustig blijven in een krankzinnige wereld

Het is na vijven en ik kijk uit het raam naar de ondergaande zon, normaal zou ik op dit tijdstip een stroom fietsers zien vanaf het pontje over de brug, maar nu is de straat uitgestorven. We beleven de 2^e lockdown in het coronatijdperk. Ik werk vanavond op de gesloten afdeling van herstelkliniek Sporenburg waar mensen met EPA verblijven: Ernstig Psychiatrische Aandoeningen. Mijn werkgeversverklaring ligt klaar om straks na de avondklok nog geoorloofd over straat te mogen gaan. Het zijn vreemde tijden.

Ik ga naar Pascal; hij moet zo beneden in de kantine eten gaan halen en dat mag hij alleen als hij schone kleding aan heeft. Tenminste; zo ver als helemaal schoon lukt bij hem.

‘Ik wil geen schone kleren aan!’ Hij zit op de stoel bij het raam een sjekkie te draaien en hij kijkt af en toe over zijn schouder naar buiten, alsof hij daar iets ziet bewegen. Zo op het eerste gezicht lijkt het een student met een donkerblauw colbert aan en een bril met zwart montuur. Op het tweede gezicht zijn er op het colbertje bruine kringen zichtbaar en kleine witte doorkijkgaatjes veroorzaakt door brandend gruis van zijn sjekkie, zijn haar is vettig en de kringen rondom zijn ogen verraden zijn middelbare leeftijd.

‘De satellieten houden me in de gaten en de Russen hebben nu ook de satellieten van Amerika in gebruik genomen, dat heeft het Pentagon bevestigd, dat zijn geen goede ontwikkelingen!’ Hij kijkt weer naar opzij, ‘en als ze me herkennen dan pakken ze me op. Ik wil écht geen schone kleren aan.’

Ik ken Pascal en zijn verhaal inmiddels al een paar jaar. Zijn gehele identiteit is gebaseerd op zijn achterdochtwaan dat hij wereldwijd een gezochte wetenschapper is. De man is blijvend psychotisch, maar goed in zorg. Hij kan niet zonder de dagelijkse structuur van de kliniek, want dan gaat het gevaarlijk mis met hem. Voor hij op de gesloten afdeling kwam zwierf hij rond en verwaarloosde hij zichzelf. In zijn hoofd zit er een complottheorie over de Amerikaanse regering die hem wil oppakken; hij denkt dat hij belangrijke informatie heeft die ze van hem willen. Zijn overtuiging is dat ze hem niet met de satelliet kunnen zien als hij vieze kleren aan heeft; dan ziet hij er niet belangrijk genoeg uit en is hij veilig.

Wij motiveren hem elke dag dat hij eten moet gaan halen in onze kantine, dat hij zich regelmatig moet wassen en daarna gaan we samen met hem naar buiten om boodschappen te doen. Als hij alleen zou gaan zou hij weglopen door de angst die hem in zijn greep houdt.

‘Maar ga dan ieder geval douchen en doe een schone broek, schone onderbroek, een schoon hemd en schone sokken aan, dan houd je je colbertje er gewoon over aan.’ Soms moet je het zoeken in het meest haalbare bij een cliënt en een compromis sluiten. ‘De straling is hoog vandaag, die is hoger dan normaal.’ Hij kijkt weer over zijn schouder, maar mij kijkt hij geen enkele keer aan. Als ik alvast wat schone kleren uit zijn kast pak komt hij in beweging en trekt zijn colbert uit. Ik zet de douche aan en leg een schone handdoek voor hem klaar.

Als ik na de avondklok naar huis fiets en de stilte van de straat me spookachtig toeschijnt, kijk ik naar de heldere lucht, naar de maan en de sterren: ‘Gevaar van satellieten…Yeah right,’  denk ik.

Thuis hang ik onderuit in mijn Chesterfield fauteuil en wil ik even mijn zinnen verzetten. Ik kijk naar Facebookberichten op mijn telefoon. Dat doe ik zelden, maar sinds twee weken ben ik gefascineerd door Jennifer uit Amerika; we waren beide uitwisselstudenten in Italië lang geleden en trokken toen veel met elkaar op. Ze post de laatste tijd berichten over wantrouwen in van alles en nog wat. Het fascineert me, omdat haar belevingswereld zo anders is dan de mijne. Vandaag zie ik dat ze een bericht post over het gevaar van de nieuwe vaccinatie, omdat ze daarin een nanochip zouden verwerken om burgers in de gaten te kunnen houden.

‘Zij ook al,’ denk ik en met een langgerekte zucht ontspan ik me. Even genoeg achterdocht voor vandaag. Ik gooi mijn telefoon aan de kant en besluit om voorlopig mijn zinnen niet meer door Facebook te laten verzetten.

In verband met privacy zijn de namen en sommige situaties in deze blog gefingeerd.