Soms krijg ik een levensverhaal, een brief of een kaartje toegestuurd van een cliënt. Vaak met een dankwoord of de wens voor een prettige kerst. Ik bewaar ze in mijn la op kantoor en door een opruimsessie kwam ik een brief tegen geschreven door een voormalig cliënte van mij: mevrouw De Groot. Ik begeleidde haar vier jaar geleden en ze gaat goed nu. Ze was een wat oudere dame, intelligent, lesbisch en katholiek opgevoed. Ze was bekend met flink alcoholgebruik. Ik mocht haar begeleiden bij haar thuis, waar ik wisselend een nette dame zag die gestudeerd had, schilderde, naar haar golfclub ging en er kreukvrij uitzag, tot aan een vrouw in een pyjama vol met vlekken, die in een vervuild bed lag met flessen wijn om haar heen. Na een jaar begeleiding door gesprekken met mij en door het starten van medicatiegebruik van campral (een middel die de trek naar alcohol doet afnemen), lukte het haar om op de been te blijven. Ze heeft geleerd om zich weer te verbinden met mensen en om hulp te vragen als ze het moeilijk heeft. Deze brief vertelt over de dag dat ze een belangrijke inzicht kreeg door een gesprek dat we hadden gevoerd.

 “Lieve Floor,

Ik schrijf deze brief op het moment dat ik steeds verder wegzak in een diepe put. Mijn beste vriend staat naast me en ik drink en drink. Ik klink daardoor misschien wat wazig. Over klinken gesproken, ik heb ‘Erbarme dich, mein Gott’ op staan van Bach. Ik blijf worstelen met Hem al sinds ik als klein meisje mijn broer aankeek op het moment dat we hoorde dat onze moeder dood was. Toen ik haar, veel te jong, dood in de kist zag liggen dacht ik dat Hij mij vergeten was. God weet hoeveel ik heb gehuild en hem aangeroepen heb, maar het leek alsof hij me totaal vergeten was. Niks hielp. Ik voelde diep van binnen een onverzadigbaar verlangen naar troost en toen vond ik mijn vriend, mijn beste vriend. Hij laat mij nooit in de steek, hij is er altijd als ik er juist niet wil zijn, hij helpt mij te vergeten. Oké, dit schrijven wordt nu wat dramatisch, terwijl ik juist je schrijf om je te bedanken. Echt. Dank je, Floor. Je bezoek confronteerde mij met mezelf.

‘Welke goede herinneringen had ik van vroeger,’ vroeg je. Je zat bij me naast mijn bed op de groene stoel van Erik Buch, mijn favoriete designer uit de jaren ’50. Mijn benen deden die dag zo’n pijn dat ik moest liggen. Ik herinnerde mijn moeder met haar donkerbruine haren, opgestoken in een knot en ze droeg altijd een lange rok die tot aan de hemel rijkte. In haar kist leek ze wel op Doornroosje of misschien kwam dat doordat ze er zo sereen bij lag, bijna alsof ze alleen maar wakker gekust hoefde te worden… Ja, ze mag nu wel wakker worden. Verdorie…

…

Sorry, Ik heb even een nieuw velletje gepakt. Die andere was nat geworden. Over mijn moeder. Zij hield mij vast als ik gevallen was, ze las mij voor uit Jip en Janneke en knuffelde mij voor het slapen gaan. Haar armen om mij heen. Ik mocht zijn wie ik was. Dat deed me denken aan de juf van de lagere school, Juf Johanna. Zij zei tegen mij: ‘Je mag er zijn zoals je bent en vandaag wil ik zien dat je veel fouten maakt.’ Dat was voor mij een openbaring, fouten maken! Ik?! Ik durfde bijna niks, ik wilde het liefste door de grond zakken en nu mocht ik zijn wie ik was. Verdorie, ik tril en alles draait. Ik ben dronken en ga slapen.

…

Het is een nieuwe dag, de zon schijnt en ik heb weer ‘Erbarme dich, mijn Gott,’ op staan. De zon geeft flinke steken in mijn hoofd. Ja, ik heb een kater van jewelste, maar ik voel mij gek genoeg goed en hoopvol. Erbarme dich is eigenlijk hoopvol. Ik heb zojuist mijn beste vriendin gebeld, Esther, die ik al meer dan dertig jaar niet gesproken heb. Ze vond het fijn om van mij te horen. We raakte niet uitgepraat! Heerlijk. God wat heb ik dat gemist. Ik heb haar ook verteld over de moeilijkheden waar ik mee worstel en dat was fijn, ze had zelf ook moeilijkheden. We zijn beiden mens met zijn ups en downs. Je had het erover: ‘Wie was vroeger je beste vriendin?!’ Dat deed mij denken aan haar, maar dat deed mij zo’n pijn dat ik gelijk weer teruggreep naar mijn ‘beste vriend’ van nu. Ha, mijn beste vriend, ja ik zie het nu, dankzij jou Floor. Die fles wijn praat niet terug, ik zie het nu dankzij onze gesprekken en je acceptatie van wie ik ben. Je hebt mij gezien zoals niemand mij ooit te zien krijgt. Ik zie dankzij jou een lichtpuntje doorkomen, dat ik mensen in vertrouwen kan nemen en dat ik hulp moet leren vragen. De eerste stap is gezet, ik heb mijn beste vriendin gebeld van vroeger. Het zal nog moeilijk zijn, maar ik ben er niet bang voor. Samen met jou kom ik er wel! Verbinden in plaats van vluchten zoals je zei. Ik weet niet hoe ik je kan bedanken Floor, dan maar gewoon: dank je.

Hartelijke groet,

Eva de Groot”

Ik glimlach en voel de warmte van haar woorden door mij heen gaan. Dankbaarheid en een leven dat weer kleur heeft gekregen; een mooiere voldoening bestaat er niet. Wat mooi dat ik dit werk mag doen en met zorg leg ik de brief weer in mijn la.

In verband met privacy zijn de namen en sommige situaties in deze blog gefingeerd.