Sinds 2022 werkt verpleegkundige Guido met veel plezier en een grote gedrevenheid op de Tijdelijke Opname Afdeling (TOA) van Arkin in Amsterdam. “Opnameafdelingen zijn er overal, maar zo’n dynamiek als bij ons vind je nergens. Ik vind dat geweldig.” 

Ooit volgde Guido de opleiding Sociaal-Pedagogische Hulpverlening (SPH) aan het hbo. Daarna ging hij aan de slag bij een locatie voor beschermd wonen. “Hoewel ik mijn werk leuk vond, miste ik een beetje de inhoudelijke kennis over psychiatrische ziektebeelden. Daarom wilde ik de opleiding tot verpleegkundige doen. Toen bleek dat ik die binnen Arkin kon volgen.” In drie jaar tijd haalde hij zijn diploma en maakte hij kennis met verschillende Arkin-afdelingen.  

Na zijn opleiding solliciteerde hij bij de Tijdelijke Opname Afdeling – met succes. Een keuze waar hij tot nu toe geen spijt van heeft. Hij vertelt over de afdeling: “Soms hebben mensen zulke acute psychiatrische problemen dat ze worden opgenomen – meer dan de helft van deze opnames is gedwongen. Zij komen op onze afdeling terecht als er bij andere Amsterdamse psychiatrische zorginstellingen op dat moment nog geen geschikt bed vrij is. Ze blijven dan bij ons tot er elders wel een geschikt bed vrij is. Het streven is zo'n 72 uur.”

Continue afwisseling 
Het werk van Guido bestaat in grote lijnen uit twee onderdelen. “Aan de ene kant zorgen we hier voor de mensen die hier al zijn. We verzorgen de medicatie, doen allerlei metingen en brengen voor hen weer wat structuur in de dag. Wat dat laatste betreft proberen we er bijvoorbeeld voor te zorgen dat mensen hun dag-nachtritme niet omdraaien. Ook motiveren we ze om aan te sluiten bij het ontbijt en avondeten.”

“Aan de andere kant ben ik nauw betrokken bij de opnames. Zo’n opname is een vak apart. Je krijgt een aanmelding binnen en moet direct gaan schakelen. Kan het op dit moment? Moeten we de deur afsluiten of moet iemand misschien wel in de separeer? Is onze informatie over de patiënt al compleet? En hoe zit het met de medicatie? Is die toereikend? Daarover overleg ik dan met de arts van de crisisdienst.” 

Grote verscheidenheid aan cliënten 
De charme van zijn werk zit ‘m volgens Guido onder meer in het feit dat hij met het complete scala van mensen met acute psychiatrische problematiek in aanraking komt. “Suïcidaal, depressief, psychotisch, manisch – we zien hier alle ziektebeelden voorbijkomen. Bij de meeste patiënten speelt de problematiek al een tijdje en nu is er een climax bereikt, waardoor opname niet meer kan wachten.”

Tussen rust en dynamiek 
Met een grote verscheidenheid aan patiënten en een enorme dynamiek in het werk rijst de vraag of het allemaal wel voor een verpleegkundige te behappen is. “Begrijp me niet verkeerd, de boog staat niet altijd gespannen. Soms is het ook gewoon rustig bij ons op de afdeling. En ja, soms is het ontzettend druk. Dan schiet het alle kanten uit.” 

“Iedere situatie vraagt weer om een andere aanpak – van samenwerken met je collega’s en van jezelf presenteren. Op het ene moment probeert iemand die manisch is, de afdeling over te nemen. Diegene moet je tot rust manen, zodat er niet te veel prikkels voor de anderen zijn. Op een ander moment krijg je iemand binnen die ontzettend angstig is. Zo’n persoon nodig ik voorzichtig uit om naar de huiskamer te komen.”

Op en top gedreven 
Guido toont een enorme gedrevenheid in zijn werk. Waar die vandaan komt? “Net als velen in de zorg vind ik het leuk om mensen te helpen. Maar waar ik vooral een kick uithaal, is om aan te sluiten bij mensen die doorgaans heel slecht begrepen worden.” 

Guido geeft een voorbeeld: “We hadden hier ooit iemand met een psychotische stoornis die dacht dat wij bij de CIA werken. Dan kun je wel duizend keer benoemen dat dat niet zo is, maar dat werkt niet. Dat krijgt hij tenslotte zijn hele leven allang te horen. In zo’n geval probeer ik op een andere manier bij iemand aan te sluiten. ‘Over die CIA gaan we het niet eens worden, maar laten we kijken wat we wel voor je kunnen doen? Hoe kunnen we je verblijf beter maken? Hoe kun je even weg zijn van alles van wat er is gebeurd en van wat je denkt?’”

Niet onveiliger 
Op de vraag of zijn werk niet gevaarlijk is, zucht Guido: “Dat krijg ik nou altijd te horen als ik zeg dat ik in de psychiatrie werk. Als je in de bouw je brood verdient, kun je ook van de steiger vallen. En als je op een taxi rijdt, kun je een auto-ongeluk krijgen. Ik werk sinds 2019 in de psychiatrie en mij is nog nooit wat overkomen. Ik denk – werkelijk waar – dat mijn werk niet onveiliger is dan elders.”

Guido geeft toe dat hij tijdens zijn opleiding ook nadrukkelijk getraind is om agressie vroeg te signaleren. Bovendien kan hij vertrouwen op zijn collega’s: “Als ik opeens tegenover iemand sta die tegen me schreeuwt, dan weet ik zeker – zonder om te kijken – dat er al een paar collega’s achter me staan.”  

Behalve dat vertrouwen in ondersteuning waardeert Guido ook de prettige samenwerking met alle collega’s. “De omgang is professioneel en informeel tegelijk – ook met de artsen en psychiaters. Als verpleegkundige wordt je mening serieus genomen. Je mag iedereen kritisch bevragen. Natuurlijk ligt de eindverantwoordelijkheid altijd bij de arts en psychiater, maar je kan goed met ze in overleg.” 

Een groot verschil 
Guido kan iedereen het werken op de Tijdelijke Opname Afdeling van harte aanbevelen. “Je moet wel een beetje gevoel hebben bij de psychiatrie, maar als je ziet wat je allemaal voor mensen kunt doen. Wat is er nou mooier dan dat je er kunt zijn voor mensen in de meest heftige fase van hun ziekte? En dat je samen op zoek gaat naar wat er wel kan?”

“Van de week nog namen we een cliënt op waarmee we letterlijk geen gesprek konden voeren. Door de stemmen in zijn hoofd kon hij zich niet concentreren. Toen ik na twee dagen vrij weer terugkwam op de afdeling, maakte ik zomaar een leuk praatje met hem. Natuurlijk heeft hij nog verdere behandeling nodig, maar dat we zo’n verschil kunnen bereiken, vind ik elke dag weer de moeite waard.”