Niels werkte twaalf jaar bij de grootste uitvaartondernemer van Nederland op kantoor. Toen moest voor hem het roer om: “Ik wilde iets met meer uitdaging doen, iets met meer betekenis voor mensen. Dan kom je bij de zorg uit. Via-via kwam ik bij Arkin terecht waar ik de kans kreeg om een interne deeltijdopleiding tot verpleegkundige te doen.”

“Aanvankelijk was de psychiatrische zorg geen bewuste keuze voor mij, maar ik wist op een of andere manier wel dat het bij me zou passen. Ik was altijd al iemand die nadenkt over het leven, over de pieken en de dalen. Maar… eigenlijk merk ik nu pas – na vier jaar opleiding – hoe ongelooflijk veel affiniteit ik met de cliënten in de ggz heb.”

Diversiteit in ziektebeelden
Tijdens zijn opleidingstraject maakte Niels kennis met diverse specialismen binnen Arkin. Het laatste onderdeel was de ouderenpsychiatrie. “Ik heb daar stagegelopen en ben daar meteen gebleven. De grote plus van deze afdeling vind ik de diversiteit aan psychiatrische ziektebeelden. Dat maakt het heel uitdagend.”

“Zo heb je hier te maken met mensen die al een langer ggz-dossier hebben en hier voor korte tijd terugkomen. Bijvoorbeeld omdat we de medicatie opnieuw moeten instellen of omdat ze een pauze van thuis nodig hebben. Maar je hebt ook mensen met een blanco voorgeschiedenis: mensen met een bepaalde stoornis of met beginnende dementie voor wie we de hele puzzel nog moeten leggen. Wat speelt er precies bij iemand? En welke zorg en behandeling is er nodig?”

Dat de afdeling Ouderen zo goed bij Niels past, komt volgens hem ook, doordat hij het verpleegkundige vak in de volle breedte kan uitoefenen: “Behalve observeren, luisteren en praten ben je hier ook bezig met verpleegkundige handelingen. Bij de oudere doelgroep spelen er namelijk vaak lichamelijke klachten. Het is mooi dat ik ook die kennis kan gebruiken.”

Levensverhalen
Tussen alle dagelijkse verpleegtechnische handelingen, overdrachten en medicijnuitgaven maakt Niels tijd voor een goed gesprek: “Bij ons op de afdeling staat het ziektebeeld vaak nog op de voorgrond. Dan ga je misschien iets te makkelijk voorbij aan de persoon die je voor je hebt. Daarom vind ik het mooi als ik één-op-één gesprekken met mensen heb en dat ze dan hun levensverhaal vertellen.”

“Zeker in de avonddiensten hebben we daar de tijd voor. Soms zorgt zo’n gesprek ervoor dat mensen even vergeten waar ze zijn en in welke situatie ze verkeren. Soms krijg je een tipje van de sluier te zien van de persoon die iemand ooit is geweest. Ik vind zoiets altijd heel boeiend en ook leerzaam als mens.”

“Dat neemt overigens niet weg dat ik ook schrijnende gevallen zie, hoor. Sommige cliënten kunnen wegzakken in een negatieve blik op het leven dat ze hebben geleden. Ik vraag dan bewust door naar wat ze allemaal voor mooie dingen hebben gedaan in hun leven.”

“Door dat aan ze te spiegelen, merk je vaak dat ze een ander perspectief gaan zien: ‘O ja, ik heb wél veel meegemaakt, heb wél veel gelachen, veel vrienden gehad, veel mooie reizen gemaakt’. Dat soort gesprekken probeer ik altijd op te zoeken. Niet dat mensen direct positief naar zichzelf gaan kijken, maar het is wel een stapje in de goede richting.”

Fijn team
Mooi aan zijn werk vindt Niels ook dat hij in een bijzonder prettig en deskundig team werkt. “Ik verbaas me erover als je ziet hoe cliënten soms binnenkomen, dat we het dan als team met onze gezamenlijke aanpak toch voor elkaar krijgen om mensen weer op het juiste pad te krijgen.”

“Het is echt een team, waarbinnen iedereen zich prettig en veilig voelt – ook bij spannende momenten met cliënten. We zijn er voor elkaar. En er is openheid. Je kunt hier zijn wie je bent en zie je wat er beter kan, dan kun je dat ook benoemen.”

Kleinere stapjes
Niels is voorlopig niet weg te slaan bij Arkin Ouderen. Of het soms niet lastig is om mensen weer te zien terugvallen? “Als je de zorg binnenstapt, wil je natuurlijk het liefst iedereen beter maken. Zo kwam ik ook bij de ggz binnen, maar na zoveel jaar leer je alles wat kleiner te benaderen.”

“Nu zoek ik het in de stapjes vooruit die bijdragen aan een menswaardig bestaan. Dat het ons lukt dat iemand eens per week gaat douchen of medicatietrouw blijft, dat iemand wat meer van zichzelf laat zien en glimlacht – dáár gaat het om. Wat kan er wél? Als je dat kunt zien – en als je echt geïnteresseerd bent in de verhalen van mensen – dan heb je het goed in de ggz.”