‘Mijn moeder was verpleegkundige en mijn vader was zakenman. In mijn werk als GZ-psycholoog vind ik dat zorgende én zakelijke terug. Ik ben niet alleen behandelaar, maar ook regiebehandelaar en werkbegeleider van collega’s. Die combinatie van drie rollen vind ik fijn. Wat mij aantrekt aan de verslavingszorg is dat je er iedereen tegenkomt. Van de stratenmaker tot de CEO. En dat het bij Jellinek om gelijkwaardigheid draait. Toen ik begon, net van de universiteit, droeg ik elke dag m’n pak. Ik dacht dat cliënten dan meer van me aan zouden nemen. Maar al snel had ik door dat ik hier moet zitten als mezelf.

Als GZ-psycholoog ga ik samen met een cliënt aan de slag om te helpen andere keuzes te maken. We leven in een wegwerpmaatschappij. Voor elk probleem moet meteen een oplossing gevonden worden. Imperfectie – dus ook ongeluk of depressie – wordt niet meer geaccepteerd. Maar we hebben nu eenmaal wat hiaten als mens. Niet perfect zijn, dát is pas normaal. Je telt mee, ook als het even niet goed gaat.

Ik heb ooit een vluchteling van Somalische afkomst in behandeling gehad voor cannabis-afhankelijkheid. Dat ging met veel schaamte en schuldgevoel gepaard. Het was al een hele stap om die verslaving te erkennen. Hij voelde zich, ook als vluchteling, niet meetellen in de maatschappij en daar hebben we het over gehad. Je bent gewoon oké, zoals je bent. Naast middelengebruik kan er bijvoorbeeld trauma spelen. Als er grip is op de verslaving, kun je daarmee aan de slag en samen op weg naar herstel. Die hele reis maakt dit werk zo mooi.’