“Ik werk nu net 12,5 jaar bij Arkin. Voor mijn huidige functie heb ik ook bij Jellinek en Inforsa gewerkt. Ik ben vorig jaar gewisseld vanuit Inforsa naar Sinai Centrum omdat ik een wat rustigere en meer secure werkomgeving wilde. Ik kende de doelgroep van Sinai Centrum op de Kastelenstraat: ouderen. Verzorging/begeleiding van ouderen leek me een mooie plek om deze rustigere werkomgeving te vinden. Ik heb veertig jaar geleden in een verpleeghuis gewerkt. Het zorgzame aspect van toen herken ik heel erg terug in mijn werk bij Sinai Centrum en ik vind leuk om te doen. Wel was ik op zoek naar een plek met commotie, want anders slaap je in, ik wilde gewoon een iéts rustigere omgeving.

Ik heb ooit een assessmentonderzoek gedaan. Daar kwam uit dat ik of een galerie ging beginnen, of in de psychiatrie ging werken. Toen dacht ik: “In de psychiatrie? Nooit.” En een miljoen om een galerie te beginnen had ik niet. Een jaar later ben ik uiteindelijk per toeval in de psychiatrie terechtgekomen. Eerst gewoon om somatische zorg te geven, maar na een half jaar begon ik met opleidingen omdat ik me toch meer wilde verdiepen in de psychiatrie. Ik heb toen opleidingen gedaan om behandelmethodes te leren en te geven (zoals: BHV, Dwang en Drang, cognitieve- en motiverende gesprekstechnieken en suïcidepreventie). Ik werd hiervoor getriggerd door hoe de afdeling voelde. Hoe het contact tussen het al bestaande team en mij als nieuweling verliep. Ze gaven me een welkom gevoel.

We hebben twee verschillende teams. Een unit met acht cliënten en een unit met veertien cliënten. We dragen onze taken over via Microsoft Teams, omdat we verschillende etages hebben. ’s Ochtends rond een uur of 8 begint de dag, de mensen zijn dan vaak al wakker en hebben ontbeten. Die willen dan hun medicatie. Dat is eigenlijk het eerste contact dat je hebt met de cliënten. Je helpt ze met het beginnen van hun dag. Dat houdt in: aankloppen bij de deur, vragen of ze iets nodig hebben, of ze komen eten of dat ze liever nog even blijven liggen. Sommige mensen hoor je helemaal niet. Die hebben geen hulp nodig. Bij anderen help je af en toe even met wassen, aankleden en dergelijke. Tegen een uur of tien gaan we met zijn allen koffie drinken, gezellig praten. Alles gaat er heel relaxed aan toe. Mijn werk is eigenlijk om te zorgen dat iedereen op de afdeling zo fijn en zorgeloos mogelijk kan leven. Dit is extra belangrijk wanneer iemand psychotische symptomen krijgt. Je moet er gewoon zijn voor de mensen en steun bieden waar nodig.

Sinai Centrum heeft een Joodse achtergrond. In de praktijk is het zo dat we Joodse feestdagen vieren. De maaltijden zijn Joods, we houden melk en vlees duidelijk gescheiden. De Joodse gebruiken worden hier in ere gehouden. Verder merk je er niet heel veel van. Wel is het zo dat de Joodse mensen die we hier begeleiden heel ad rem en scherp zijn. Het contact tussen de mensen onderling verloopt gewoon net iets anders dan bij een niet-Joodse instelling. Er wordt gewoon heel scherp gereageerd op de dingen die je zegt. Dat stekelige past heel erg bij mij. Daar houd ik van.

Ik ben gegroeid gedurende mijn werk bij Arkin. Ik ben hoger opgeleid en ik heb leren coördineren. Ook ben ik vrijer geworden in mijn leven. Ik denk minder: “Wat denken anderen”, en meer: “Wat denk ik zelf”. Dit heb ik geleerd toen ik het contrast tussen de somatische zorg en de psychiatrie meemaakte. In de somatische zorg was het contact heel erg formeel. In de psychiatrie is het contact een stuk persoonlijker. Hierdoor is er ook meer ruimte om aan jezelf te denken. Dit gebrek aan hiërarchie past veel meer bij mijn eigen behoeftes.

Specifiek hier, op de Kastelenstraat, ben ik er trots op dat de cliënten zeggen: “Dankjewel, wanneer kom je weer?” en “Het was fijn dat je er was”. Op vele andere werkplekken heb ik dat niet meegemaakt. Je merkt hier dat je aanwezigheid heel erg wordt gewaardeerd.”