Verpleegkundige Don

Don is verpleegkundige bij de Forensische Psychiatrische Kliniek (FPK) bij Inforsa.

“Achter elke tbs’er zit een persoon met een hele geschiedenis”

Drie jaar geleden startte Don als verpleegkundige in de forensische psychiatrie bij Inforsa. “Ik werk hier met tbs-gestelden. Dit zijn mensen met een psychiatrische stoornis die een delict hebben gepleegd. De maatschappij ziet helaas vaak alleen het delict, maar er zit juist een persoon achter met een hele geschiedenis.”

Ouderenzorg werd ggz
Ooit werkte hij in de horeca. Omdat hij meer vastigheid thuis wilde, maakte hij via een BBL-opleiding (werk-leertraject) de overstap naar de ouderenzorg. “Ik heb met vrijwel elke ouderendoelgroep gewerkt: mensen met dementie, ouderen met een psychiatrische achtergrond, mensen met Korsakov… Zo ben ik erachter gekomen dat ik een voorliefde heb voor die, net even andere clïent met dat net even andere gedrag en het verhaal erachter. Uiteindelijk heb ik elf jaar in de ouderenzorg gewerkt. Dan kom je opeens op een punt waarop je je niet meer verder kunt ontwikkelen. Toen kwam de ggz op mijn pad.”

Binnen de ggz is de forensische zorg volgens Don “een unieke tak van zorg, waarvoor je als verpleegkundige eigenlijk niet wordt opgeleid. Het was slechts een voetnoot in mijn opleiding, maar het is juist heel interessant om die wereld te ontdekken. Iedere zorgmedewerker die deze vorm van zorg niet kent, zou het gewoon eens moeten ervaren.”

Open dag Inforsa

Ontdek of het werk in een psychiatrische kliniek ook met een forensische en TBS-afdeling iets voor jou is!

Schouderklopje
Na de eerste broodnodige kop koffie vanochtend helpt Don zijn cliënten met het innemen van de medicatie en geeft hij psycho-educatie: “Ik vertel over de mogelijke bijwerkingen van de medicijnen en leg uit waarom inname zo belangrijk is.”

Hoe de rest van de dag eruitziet, hangt volgens hem af van zijn cliënten: “Heeft iemand een goede dag? Voelt iemand zich depressief? Is iemand in crisis gegaan? Dat verschilt per dag. Vaak kunnen ze nergens heen met hun verhaal, problemen en emoties. Behandelaars staan doorgaans meer op afstand en vaak hebben cliënten niet of nauwelijks contact met hun eigen netwerk. Daarom vind ik het belangrijk om hen een luisterend oor te bieden.”

“Soms help ik met een schouderklopje: ‘het komt wel goed’ en ‘goed gedaan’. Soms heeft iemand een schop onder de kont nodig. ‘Kom op, laat je kop niet hangen, even doorzetten. Jij ziet het misschien nog niet, maar laat je van je goede kant zien. Laat de maatschappij zien dat je anders bent dan ze denken.’ Het is mooi om te zien hoe ik ze kan begeleiden op hun terugweg naar de maatschappij. Om ze handvatten te geven, waardoor ze niet het buitenbeentje hoeven te blijven.”

Hecht team
Of Don elke dag met plezier naar de kliniek gaat? “Ik ben ook wel eens moe en toe aan een lang weekend vrij, maar ik blijf mijn werk leuk vinden. Dat komt ook door het team waarin ik werk. De band met collega’s en behandelaren is hier closer dan elders in de zorg.”

“Ik denk dat die hechtheid met name ontstaat, omdat we af en toe op elkaar zijn aangewezen, wanneer we in actie moeten komen. Wat ook helpt: ik werk hier 36 uur per week met dezelfde collega’s. Dan bouw je een andere band op, dan wanneer je elkaar alleen ziet tijdens de overdrachten.”

Beroepsrisico
Bij werken in een tbs-kliniek denken buitenstaanders al snel aan verbale en fysieke agressie van cliënten. Heeft Don daar vaak mee te maken? “Het komt voor, maar daar is iedereen hier zich heel bewust van. We krijgen daarvoor ook trainingen. Bovendien: er zijn meer beroepen met risico’s. Een bouwvakker draagt niet voor niets een helm.”

Don benadrukt: “De uitdaging in de ggz ligt ‘m vooral in de lange adem, het geduld en het maatwerk, en niet zo in de directe actie. Elke cliënt vraagt om een andere aanpak. Zou ik verpleegkundige in het ziekenhuis zijn, dan zou ik twee clïenten met een gebroken heup dezelfde behandeling geven. Hier kun je twee cliënten hebben met dezelfde afkomst, dezelfde leeftijd en dezelfde diagnose, en die kunnen qua behandeling toch mijlenver uit elkaar staan. Dat maakt het interessant.”
Niet alleen tijdens zijn werk maar ook daarbuiten heeft Don een groot hart voor tbs-gestelden. Het doet hem pijn hoe er in Nederland naar deze groep wordt gekeken. “De titel ‘tbs’er’ veroordeelt mensen al. Als je op sociale media kijkt, zouden het allemaal moordenaars en verkrachters zijn die dood moeten. Voor hen zou er geen plek meer in de maatschappij zijn. Ik denk dat als je anoniem een levensverhaal van een gemiddelde tbs’er zou posten – zonder het delict erbij – dat veel mensen medelijden met deze groep hebben.”

Terug de maatschappij in
Vandaag is een heuglijke dag voor Don: een van zijn cliënten zet de stap terug naar de maatschappij. “Als je weet waar hij vandaan is gekomen en wat hij heeft overwonnen, dan is hij echt gegroeid. Hij is een soort van volwassen geworden.”
Soms komt het voor dat een oud-cliënt opnieuw de fout ingaat, maar daardoor laat Don zich niet uit het veld slaan. “Er zijn ook cliënten die vanuit hun verslaving een delict pleegden, en alle kansen hebben gehad om opnieuw terug te vallen. En toch doen ze dat niet. Zij kiezen bewust voor verandering, proberen de contacten met hun netwerk te herstellen en doen hun best om hun plekje in de maatschappij terug te verdienen. Dat maakt mijn werk de moeite meer dan waard.”

Meld je aan om een dagje mee te lopen en ervaar zelf hoe mooi het werken in de ggz kan zijn!