Ooit deed Jesse Verboog de opleiding tot vormgever en liep ze stage bij een groot reclamebureau. “We maakten daar toffe campagnes, maar veertig uur per week achter de pc was niet mijn ding. Maar ja, wat dan? Mijn vader herinnerde me dat ik het vroeger fantastisch vond om in het bejaardentehuis voor mijn oma te zorgen. Toen mijn buurman daarna vertelde dat hij in de psychiatrie werkte, dacht ik meteen: ‘Ja, dat is gaaf!’”

Op slag verliefd
Tijdens een dag meelopen in een herstelkliniek viel voor Jesse het kwartje: “Ik was meteen verliefd op de psychiatrie. Al die mensen die daar helemaal hun eigen authentieke zelf mogen zijn. Dat vond ik zo mooi.” Alle reden voor Arkin om haar in 2017 een interne opleiding aan te bieden. Na verschillende stages binnen verschillende klinieken heeft ze nu een vaste baan als verpleegkundige op de High Intensive Care Plus, de spoedkliniek van Mentrum aan de Vlaardingenlaan.

Jesse geniet met volle teugen van haar werk, maar dat enthousiasme ontmoet ze nog niet overal. “Als ik op een verjaardag vertel dat ik psychiatrisch verpleegkundige ben, vragen mensen meteen of dat niet heel heftig is. Natuurlijk zijn er spannende momenten, maar er gebeurt zoveel moois, goeds en grappigs in de ggz. Dat spannende is maar een fractie van mijn werk. Daarom zeg ik tegenwoordig, als mensen vragen wat ik doe, dat ik er ben voor mensen op de momenten dat ze het meest kwetsbaar zijn.”

Kleine dingen
In haar dagelijkse werk helpt Jesse haar cliënten met alles waarmee ze maar kan. “Van schoonmaakster tot stylist, van kapper tot luisterend oor – ik ben het allemaal. Als een cliënt opeens denkt dat de vloer in de douche onder haar voeten wegzakt, dan ben ik er om een stukje zekerheid te bieden. Vaak is het al genoeg als ik in de slaapkamer op bed zit en met de cliënt in de badkamer praat. Dan weet iemand dat-ie niet alleen is.”

“Of neem bijvoorbeeld cliënten die op een heftige manier met de politie zijn binnengebracht. Zij ervaren vaak een hoop angst en schaamte. Hoe vertel je zoiets aan je familie? In zo’n situatie denk ik graag met ze mee. ‘Wil je samen je moeder bellen? Wil je dat ik erbij zit?’ Dat ik een cliënt daarbij mag ondersteunen, dat hoort bij de mooie momenten van verpleegkundige zijn in de ggz.”

Tot haar werk behoren ook de echte verpleegkundige taken zoals wondzorg en medicatie. Daarnaast is er de administratie: “Dat vind ik zelf minder leuk, maar het is wel nodig. 99% van de mensen is hier namelijk gedwongen opgenomen. Daar komt heel veel wet- en regelgeving bij kijken. Gelukkig is dat maar een deel van mijn werk.”

Liefdevol en zorgzaam
Jesse heeft het bijzonder getroffen met haar collega’s. “Op een spoedafdeling als deze wordt heel veel van je gevraagd. Daar werkt toch altijd een bepaald type mens.” Ze legt uit: “Het zijn allemaal mensen met hun eigen verhaal, die de moeilijkheden van het leven kennen en die er nu bewust voor kiezen om voor anderen te zorgen. Natuurlijk zijn het ook eigen persoonlijkheden, maar uiteindelijk zijn ze allemaal uit hetzelfde hout gesneden: iedereen is zo lief en zorgzaam.”

Of ze ooit de psychiatrie zou willen verruilen voor de ziekenhuis- of ouderenzorg? “Kijk, in het ziekenhuis heb je een duidelijke handleiding voor ieder ziektebeeld. Heb je koorts, dan doe je dit. Heb je een gebroken been, dan doe je dat. Zo’n handleiding is er niet in de ggz. Roept iemand dat er een draak in de douche zit, dan moet je dat zelf oplossen. Daar is geen boekje voor. Zoiets moet je natuurlijk wel liggen als verpleegkundige, maar ik zou niet anders meer willen.”

“Iedereen blijft een kans verdienen, hoe vaak je ook terugvalt”

Als Jesse over haar vak vertelt, sprankelt ze. Vindt ze het dan nooit vervelend als ze – door een terugval – dezelfde cliënten moet opvangen? “Absoluut niet. Dan beginnen we gewoon weer met frisse moed. Want iedereen blijft een kans verdienen. We moeten ons werk dan een beetje anders doen om te kijken wat er wel helpt. Als we bijvoorbeeld met goede educatie over medicatie ervoor zorgen dat het langer duurt voordat iemand terugvalt, dan hebben we al een mooie vooruitgang geboekt.”

Gouden momenten
Tussen alle diensten die Jesse draait, zitten er vele gouden momenten. “Neem bijvoorbeeld de man die vanochtend binnenkwam. Die moesten we met drie collega’s sterk naar de extra beveiligde kamer brengen. Hij was zo boos. Als het me dan met praten, luisteren en aanvoelen lukt om iemand binnen een dag naar een gewone kamer te begeleiden – in mijn eentje – dan ga ik met een tevreden gevoel naar huis.”

En zo koestert Jesse nog vele andere mooie herinneringen. Ze vertelt onder meer over een cliënt die ’s nachts geheel ontregeld binnenkwam en korte tijd later rustig op het raam tikte. “Hij gaf me een roos, omdat hij het zielig vond dat ik tijdens Valentijnsdag werkte. Zo lief!”

Meer begrip
Rozen, kaarten, kettingen, armbandjes en gedichten – Jesse bewaart alle bedankjes die ze van cliënten krijgt. Dat doet ze al sinds ze in de psychiatrie werkt. Of ze ook weet waar die dankbaarheid vandaan komt? “Ik probeer altijd een stapje extra te zetten. Veel cliënten in de psychiatrie voelen zich afgewezen en hebben maar weinig contact met anderen. Als zij dan heel boos tegen me doen of beginnen te dreigen, dan laat ik zien dat ik er nog steeds voor hen ben. ‘Je kan nog zo schoppen, slaan of schreeuwen, maar we laten je niet vallen!’”

Als het aan Jesse ligt, mag er vanuit de gemiddelde Nederlander nog veel meer begrip en aandacht komen voor de cliënten in de ggz. “Laten we vooral niet vergeten dat het ons allemaal kan overkomen. Bij iedereen kan een psychose worden getriggerd. Of je nou advocaat, huisarts, architect of schilder bent, je kunt zomaar aan de andere kant van de deur komen te staan. Dan heb je het recht dat er goed voor je wordt gezorgd.”