Blog #22: Barbecue, behandelingen en een brassband

Herinnering van de moeder van Lisa

‘Is this a bar’ vraagt een jongen die kliniek Sporenburg binnen komt lopen. Overal staan tafels waaraan mensen zitten te praten; het komt vol en gezellig over. Het lijkt inderdaad wel een bar. De verpleegkundige die hier werkt kijkt de jongen aan en grinnikt. Ik zit vlakbij en verstijf: Hoe vaak heb ik al niet met mijn mond vol tanden gestaan als ik het gevoel had dat ik verantwoording moest afleggen waar mijn dochter Lisa verbleef. Hoe leg je uit dat je dochter niet het normale pad bewandelt van opleiding, werk, leuke dingen doen, relaties en ook kinderen krijgen. ‘Ze woont in een kliniek.’ En dan hoopte ik dat ze niet verder vroegen.

Mijn kleine meisje Lisa, nu 34 jaar. Ik kijk naar haar, blond opgestoken haar waardoor haar jukbeenderen scherp aftekenen en stilzwijgend haar geschiedenis vertellen. Een geschiedenis van intens lijden, van diepe depressies, zichzelf snijden en niet willen eten. Ze zit naast haar vriend, die hier ook verblijft. Het gaat nu goed met haar en het voelt als een wonder. Nooit gedacht dat ze ooit een vriend zou krijgen. Laat staan dat ze binnenkort uitstroomt naar begeleid wonen.

‘No, this is a happy place!’ roept de verpleegkundige tegen de jongen. Samen met de anderen aanwezigen schieten we in de lach.

Het voelt vanavond inderdaad als een happy place: Speciaal voor ons, de naastbetrokkenen en vrijwilligers is er een barbecue georganiseerd. Het is gezellig en ontspannen.

Lisa kijkt ook blij en ze vangt mijn blik, waarop ze haar hand op mijn arm legt. Een klein geruststellend kneepje volgt. Ik glimlach om haar gebaar en herinner mij hoe ik dat bij haar deed op het belangrijkste kruispunt in haar leven, ons gezinsleven beter gezegd. Het was de dag dat ze begon met electroconvulsietherapie, ook wel ECT of shocktherapie genoemd. Samen met haar behandelend psychiater, mijn man, Lisa en ik besloten we tot deze behandeling waarbij 50 tot 80 procent van de cliënten van hun zware depressies herstelden! Zo ook Lisa, bleek. Het was de eerste behandeling in het ECT-centrum in Amsterdam, het begin van een nieuw leven voor ons.

‘Ik wil dat je erbij blijft, mam.’
‘Natuurlijk lieverd,’ zei ik sterker dan ik mij voelde en ik legde mijn hand op haar arm, vlak naast het infuus. Lisa werd de behandelkamer ingereden en de klapdeuren vielen achter ons dicht. De verpleegkundige legde de behandeling uit. Electroden werden op Lisa’s hoofd geplakt. De anesthesist en de psychiater namen de checklist met Lisa door. Ik gaf haar nog een geruststellend kneepje in haar arm voordat ze in slaap viel van de narcose.
‘Iedereen klaar?’ de psychiater keek mij onderzoekend aan.
‘Weet u zeker dat u wilt blijven kijken mevrouw?’ Ik knikte ja, maar bedoelde nee.
De zwarte knop werd omgezet. De stroom deed haar gezicht rood worden en haar tanden verbeten zich op een tandenklem, ik wendde mijn gezicht af. Net als een operatie zag de ingreep er naar uit. Gelukkig begon na twee maanden het herstel. De zware depressies kwamen niet meer terug. Ik voelde een glimlach ontstaan.

Plots klinkt er luid getrommel. Een brassband komt al swingend Sporenburg binnen! Ik schrik op uit mijn herinnering en we worden meegevoerd door de leider van de band en de intense ritmes. Lisa en ik staan op en volgen ze naar de tuin. De bandleider neemt ons mee in het overgeven aan de ritmes. Er is alleen de muziek, hier en nu. We dansen met onze armen omhoog. De energie zweept ons op. Alle aanwezigen dansen en lachen.

Ja inderdaad, vanavond is Sporenburg met recht een happy place!